“Zo gemakkelijk kan het toch niet zijn!”, we horen het de deelnemers bijna denken. Afgelopen week werkten we met een team in de kunstsector op een diepere laag in de communicatie.
Communicatie is vaak een bron van gedoe. In een team waarin iedereen elkaar goed kent en ook heel erg waardeert is het misschien nog wel lastiger om met elkaar te praten over werk, werkwijze en samenwerking.
Je weet hoe gevoelig iemand is en je wilt niemand kwetsen. Logisch dat je op je woorden let en de boodschap goed inpakt. En dan nog weet je niet zeker hoe je boodschap wordt ontvangen.
In onze training ontwikkel je een open houding tov communicatie. Niet zozeer als ‘zender’ maar vooral als ontvanger. Je leert hoe je opmerkingen, feedback, aanwijzingen of kritiek niet langer persoonlijk opvat. Dat geeft ruimte om er professioneel mee om te gaan. Zelfs als de boodschap wat bot of direct wordt gebracht. Het sleutelwoord hierin is reflectie.
Reflecteren zorgt ervoor dat je bewust wordt van je gedachten, gevoelens en oordelen, zónder daar weer over te oordelen. Dus niet “Wat heb ik dat weer stom gedaan!”, maar “De uitkomst is niet wat ik ervan verwachte, wat had ik daar anders in kunnen doen en wie wil daarin met me meedenken?”. Dat klinkt toch heel anders.
Even terug naar het team. Zo makkelijk is het inderdaad wel. En ook weer niet. Want weten is één, maar toepassen is iets heel anders. Dat vraagt nog wel wat oefening en doorzettingsvermogen. Maar als het lukt om met elkaar deze stap te zetten, dan heb je goud in handen.
Het verbetert beslist de samenwerking, het zorgt ervoor dat je leert en ontwikkelt als team én, ook belangrijk: het voorkomt stress en burn-out.